Münevver'den Özgecan'a.

Kardeşim, bugün 13 Şubat 2015 benim ölümümün üzerinden tam beş sene geçti. Yukarıdan her şeyi görüyorum. Görüyorum ki beş senedir hiçbir şey değişmemiş.  Caniler hâlâ meydanlarda aşık atıyorlar. Kimseler işini yapmıyor. Şoförler şoför değil, canavar olmuş. Duydum ki birinci sınıf psikoloji öğrencisiymişsin. Bu memleketin sana o kadar ihtiyacı varken sana kıymaları niye ?  Kimseler anlamıyor güzelim. ,yanlış yürüyorlar; görmüyorlar. Hızlı yaşıyorlar; duymuyorlar. Bak sana neler diyeceğim, on sekiz gün sonra benim ölüm yıl dönümüm. Şimdi aklıma geldi o gün. Ne kadar acı çekmiştim. Sayende hatırladım. aldırma gülüşüme, ağlayamadığım için gülüyorum. Sen de çok acı çekmişsindir, biliyorum, hissediyorum. Acılar geçiyor burada. Bana inan. Acı bırakıyoruz zamanla. Alışıyoruz biz. Onlar unuttukça biz alışıyoruz. Çok canın yandı, sesine kimse gelmedi. Dünyaya küstün o an, oysa daha öğle saatlerinde onlarca arkadaşınla gülüp eğlendin. En yakın arkadaşınla otobüste vedalaştın. öptün onu, görüşürüz yarın, dedin. Onu da çağırdın, ama seni duymadı. Anne diye bağırdın, annen yoktu. Baba dedin; baban seni okulda biliyordu. Herkes kendi halindeydi. SEni duyan, gören olmadı. Ben seni gördüm kardeşim, beni affet sana yardıma gelemedim. Burada izin vermediler seni kurtarmama. Ama burası çok güzel, gelince göreceksin sen de. Oradan daha ferah hem. Sen istediğin zaman istediğini görebiliyorsun.
    Benim üniversiteye gitmemi engellediler, senin de üniversiteni okutmadılar. Hayallerin vardı senin de benim gibi. Gerçekleştirmemize engel oldular. Hayallerimizi çaldılar. Ne düşünüyordun otobüse bindiğinde ? Bir an önce eve gidip üzerini değiştirip biraz dinlenmek istiyordun. İzin vermediler. Sen en sevdiğin şarkıyı bütün masumiyetinle dinlerken onlar şarkıların önemini bilmediler. Senin küçücük bedenini düşlediler. Haince! hunharca!
 Sevmenin tadına yeni yeni varıyordun, sevdiğine acımadılar. İlk aşkı yaşatmadılar sana. Üniversiteye gidince ile başlayan cümlelerin sonlarını yaşayamadın. Yaşayamadığın bütün güzellikler kaldı şimdi. Kim verecek bunların hesabını ? Sorular sormamalıyım. Cevabı yok hiçbirinin çünkü. Her şeye kader diyecekler. Ve susacaklar. Ağlayacaklar, eskitecekler seni de gözyaşlarıyla. Ama hiçbir şey yapmayacaklar kardeşim! dur demeyecekler. Sen alış. Acı çekme. Gel, hadi. Hoşgeldin yeni dünyana.